Ανεμομαζώματα.. Διαβολοσκορπίσματα

 Η αέναη ανάβαση του  Σίσυφου ως αιώνιος κατάδικος στον ρόλο του πετροκουβαλητή χαρακτηρίζει την καθημερινότητά μας που μετά από ικανή πάροδο χρόνων, δεκαετιών, αιώνων θα μετατραπεί σε μάθημα Ιστορίας όπου τα μόνα πράγματα που θα αλλάζουν είναι τα ονόματα και οι ημερομηνίες.

Η περιοδική παρουσία φωτισμένων Σισύφων που στο επίγειο ανέβασμά τους διακατέχονται από την αυθόρμητη εκείνη έμπνευση της στροφής της κεφαλής και της σκέψης τους, θα απομνημονευτούν τιμής ένεκεν επιγραμματικά  σε ένα ακόμα μάθημα μιας κάποιας τάξης του του εκπαιδευτικού μας συστήματος  και αυτομάτως θα ξεχαστούν. Ωσάν άλλοι Σίσυφοι, πιστοί στην τιμωρία που μας επιβάλλει η προσωπική μας εμμονή  στην καταδίκη θα κουβαλάμε την βαριά πέτρα μιας στείρας επανάληψης έχοντας ως στόχο μια αόριστη κορυφή και όχι την αξιοποίηση της διαδρομής.

Η Ιστορία καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται υποστηριζόμενη από στρατιές ανεγκέφαλα πρόθυμων Σισύφων, πραγματώνεται ως μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Με τις παρωπίδες του σκοπού παραβλέπεται η αξία του μέσου εφησυχάζοντας πως έτσι είναι.  Ως εκ τούτου το ανεβοκατέβασμα στο ίδιο πάντα επίπεδο θα αλλάζει μόνο ως προς τις μεταβολές του καιρού ενώ βαθιά μέσα του θα παραμένει αθεράπευτα ίδιο.

Σαν την μύγα που φτεροκοπά βασανιστικά στη διαφανή ψευδαίσθηση του παραθύρου εμπρός , βλακωδώς θα αγνοεί την έξοδο της ορθάνοιχτης πόρτας ακριβώς δίπλα της...