Un pas derrière... pour sauter plus loin

Σε Εμπεδωμένες Διαδρομές, Αμετακίνητες,
δεν Παρεκκλίνω
με βλέμμα Αταξίδευτο, σκέψη Καθηλωμένη.

Πιστές αντιγραφές οι Μέρες μου
Αναίτια φορτώθηκα φριχτή μια καταδίκη
σε θλιβερή Επανάληψη αιώνια δεμένος την Πέτρα να κυλώ.

Έναν σκοπό μου έδωσαν να δικαιώσω
και εγώ Αδιαπραγμάτευτα τον έκανα δικό μου.

Με Δανεικούς σκοπούς δεν Ξεχρεώνω

κι αν Μάταιη φαντάζει τιμωρία κι εγώ Ανεπαρκής
την πιο μεγάλη Περιφρόνησή μου ρίχνω
πάνω σε Μοίρα που με θέλει Υποταγμένο της κουβαλητή.

Κι αν το Καινούργιο θέλω να γνωρίσω , σε νέες διαδρομές
Δεν θα το βρω
αυτά που Απρόσεκτα προσπέρασα Δίχως να τα κοιτάξω
μες σε αέναες Επιστροφές με Νέα μάτια ας τα δω.

Και επιστρέφοντας Δεν είμαι εγώ, είμαι ένας 'Αλλος
κι ας Μοιάζω ο ίδιος κι απαράλλαχτος κουβαλητής
που μέσα σε παρόμοιες Αναβάσεις την λασπερή μου πέτρα Κουβαλώ.

Δεν είναι η Επανάληψη που με Παιδεύει
και μοιάζω να κινώ Χωρίς σκοπό
είναι το βάρος της απόλυτης Απάτης
πως πρέπει να κινούμαι πάντα Εμπρός.