ΠΑΡΑΚΑΜΨΗ
Ήταν πολύ κουρασμένος και η ώρα είχε περάσει τις 11. Η επομένη θα ήταν πάλι μια δύσκολη μέρα με όλες τις υποθέσεις που είχαν συσσωρευτεί για διεκπεραίωση. Αποφάσισε πως ήταν ώρα να ξαπλώσει , είχε ανάγκη από λίγη ξεκούραση και ύπνο .
Έβαλε το ξυπνητήρι σε περίπτωση που τον πάρει ο ύπνος , στριφογύρισε για λίγο στο κρεβάτι του και σε ελάχιστο χρόνο είχε παραδοθεί.
Το ξυπνητήρι συνεπές στην πρωινή του υποχρέωση χτύπησε με όλη του την δύναμη στις έξι και 30 ακριβώς!
Ήταν ακόμα κουρασμένος, μισούσε τα πρωινά ξυπνήματα και ακόμα περισσότερο αυτό το αναθεματισμένο δρομολόγιο έως το γραφείο του.
Έψησε έναν καφέ στα γρήγορα, άναψε ένα απαγορευμένο τσιγάρο και ξανακοίταξε μηχανικά το ρολόι. Αχρείαστη κίνηση βέβαια αφού όλα ήταν από καιρό χρονομετρημένα, τόση ώρα για τον καφέ…τόση για το μπάνιο… το ντύσιμο .. ως και οι ρουφηξιές του καφέ μετρημένες ήταν…δεν προλάβαινε ποτέ να τον ευχαριστηθεί…επίτηδες, γιατί ήξερε πως αν του δινόταν χρόνος να πιει τον καφέ με την ησυχία του ίσως και να άλλαζε γνώμη και να μην πήγαινε στην δουλειά.. Ποτέ .. Οι κινήσεις ήταν όλες σοφά υπολογισμένες ώστε να μην δοθεί ο απαραίτητος εκείνος χρόνος για κάποιες περιττές και ίσως ριψοκίνδυνες σκέψεις ..
Έβαλε τα κλειδιά του στην τσέπη και παίρνοντας τον χαρτοφύλακα παραμάσχαλα ξεκίνησε… Η ώρα είχε πάει 7 και 10 ακριβώς!
Βγαίνοντας έξω αυτόματα έστριψε την γωνία προς το παρκαρισμένο του αυτοκίνητο αλλά κοντοστάθηκε…από μακριά είδε πως δεν ήταν εκεί που πίστευε πως το είχε αφήσει το προηγούμενο βράδυ…κάποιο λάθος έκανε.. Γύρισε το κεφάλι του δεξιά ύστερα αριστερά μήπως και θυμηθεί αλλά ούτε αυτό τον βοηθούσε…Κοίταξε το ρολόι του ..η ώρα περνούσε επικίνδυνα και αυτό θα του χαλούσε το πρόγραμμα…ίσως αν έπαιρνε ένα ταξί…έστρεψε το βλέμμα του προς την αντίθετη φορά του δρόμου αλλά τίποτα.. και εκεί σαν να ταράχτηκε.. δεν είχε κίνηση ο δρόμος.. περίεργο σκέφτηκε ..τέτοια ώρα εδώ δυσκολεύεσαι να περάσεις απέναντι…Θα πήγαινε μέχρι την στάση του λεωφορείου …δεν είχε χρόνο για χάσιμο.. αν δεν έβρισκε έως εκεί θα έπαιρνε την συγκοινωνία..
Δεν περπατούσε συχνά αλλά παρ όλα αυτά είχε την αίσθηση πως κάτι άλλαξε…ναι.. τα αυτοκίνητα ήταν λιγότερα και δεν άκουγε αυτά τα ενοχλητικά κορναρίσματα …. και τα πεζοδρόμια ήταν ελεύθερα από τα διάφορα εμπόδια που είχαν γίνει αιτία να σταματήσει τους αστικούς περιπάτους του … τον ενοχλούσε αφάνταστα να κατεβαίνει κάθε τρεις και λίγο στο δρόμο για να παρακάμψει ένα κάθετα παρκαρισμένο αυτοκίνητο ή μια διαφημιστική κολώνα ή ότι άλλο σκέφτηκε ο καθένας να ξεφορτωθεί από το σπίτι του και το παράτησε εκεί έξω .
Μέχρι την στάση δεν βρήκε ταξί και έτσι αποφάσισε να περιμένει για το λεωφορείο. Δεν είχε πολλά άτομα και αυτό τον ανακούφισε γιατί σκέφτηκε πως είχε μια ευκαιρία να πάει στη δουλειά του σαν άνθρωπος και όχι στοιβαγμένος σε κάποια γωνία .
Μια κοπέλα του χαμογέλασε και αυτός έμεινε να την κοιτάζει.. της χαμογέλασε κι αυτός… «Καλημέρα» του είπε… «Καλημέρα σας… δεν έχει βλέπω σήμερα κίνηση» … η κοπέλα ξαφνιάστηκε.. μπα δεν βλέπω καμία διαφορά του είπε.. βλέπετε το τελευταίο λεωφορείο πέρασε πριν τρία λεπτά και τώρα όπου να ναι έρχεται το επόμενο…
Η πόρτα άνοιξε και αυτός ασυναίσθητα έκανε χώρο στην κοπέλα να περάσει.. Αυτή τον ευχαρίστησε και προχώρησε μέσα.. Είχε μια ωραία ζέστη και αυτός τυχερός γιατί με ευχαρίστηση είδε πως είχε θέσεις να διαλέξει.. βρήκε μια ωραία γωνιά δίπλα σε ένα παράθυρο… Το λεωφορείο ξεκίνησε μαλακά για το δρομολόγιό του και αυτός αναρωτιόταν γιατί τόσο καιρό δεν χρησιμοποιούσε την αστική συγκοινωνία αντί να βολοδέρνει μέσα στο αυτοκίνητο και την ένταση της οδήγησης.. Κοίταξε τα πρόσωπα των συνεπιβατών του και παραξενεύτηκε … καιρό είχε να παρατηρήσει έτσι τους ανθρώπους γύρω του.. του φάνηκαν αλλόκοτα ήρεμοι.. Αυτό του έφερε πάλι στο νου την υποψία πως κάτι συνέβη… δεν μπορούσε να το εξηγήσει..
Η πόρτα του λεωφορείου άνοιξε και μια νεαρή μητέρα προσπαθούσε να ανεβάσει ένα καροτσάκι… την κοίταξε που παιδευόταν…αυθόρμητα σηκώθηκε να την βοηθήσει.. αλλά δεν ήταν ο μόνος πρόθυμος … κάποιος άλλος τον είχε προλάβει.. κρίμα σκέφτηκε.. κι ήθελε τόσο πολύ να βοηθήσει… δεν του συνέβαινε συχνά αυτό και απογοητεύτηκε που δεν μπόρεσε να φανεί χρήσιμος έτσι χωρίς κάποιο όφελος πέραν της προσωπικής του ευχαρίστησης..
Ξανακάθισε στη θέση του αφού βεβαιώθηκε πως δεν υπήρχε κάποιος που την είχε περισσότερο ανάγκη..
Το λεωφορείο κόντευε στον δικό του προορισμό, αποφάσισε πως ήταν ώρα να ετοιμαστεί για την έξοδο.
Κατέβηκε στον καθαρό αέρα και ανέπνευσε βαθιά … μα τι του συνέβαινε? Τι ήταν αυτό που του γέμιζε τα πνευμόνια με τόση ενέργεια?
Ξεκίνησε για το γραφείο, στην σκέψη και μόνο των βλοσυρών συναδέλφων κατσούφιασε … τάχυνε το βήμα του και ξαφνικά ένιωσε μια αλλοπρόσαλλη ανάγκη να ξαναμπεί στο λεωφορείο , στο ίδιο ζεστό λεωφορείο που τον έφερε ως εκεί .. να καθίσει στην ίδια ζεστή θέση και να συνεχίσει εκεί μέσα , να μην κατέβει παρά μόνο όταν θα βαρεθεί, αν ποτέ βαριόταν..
Άνοιξε την μεγάλη πόρτα της εισόδου και βιαστικά κατευθύνθηκε προς τις σκάλες.. «Καλημέρα του φώναξε γελαστός ένας συνάδελφος ..Άντε και ανησυχήσαμε μήπως έπαθες τίποτα»…Πραγματικά δεν καταλάβαινε τίποτα…αυτός ο τύπος δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ και όταν μιλούσε ευχόσουν να ανοίξει η γη να σε καταπιεί…Κοίταξε το ρολόι του και πραγματικά είχε αργήσει δέκα ολόκληρα λεπτά…τα πρωινά ραντεβού θα περίμεναν και αυτός θα έπρεπε να κάτσει τώρα να ακούσει την επίπληξη του καθενός …Βιαστικά ανέβηκε τους δύο ορόφους για το γραφείο ενώ μια ανησυχητική σχεδόν ύποπτη ησυχία επικρατούσε στους διαδρόμους.
«Συγνώμη που άργησα αλλά….» ξεκίνησε να λέει
« Μα τι πάθατε? εσείς είστε συνήθως ακριβής.. Δεν πειράζει αγαπητέ, καταλαβαίνω, συμβαίνουν αυτά …» του είπε χαμογελώντας ο προϊστάμενος..
Κάθισε στο γραφείο, τακτοποίησε τον χαρτοφύλακα και έπιασε τα χαρτιά που είχε μπροστά του..
Γύρισε βιαστικά στον πελάτη που ήδη τον περίμενε και αντίκρισε ένα φωτεινό πρόσωπο να τον κοιτά … και εντελώς ξαφνικά ηρέμησε και όλη αυτή η αναστάτωση που τον κατείχε ένιωσε να τον εγκαταλείπει.. Αισθάνθηκε όλη αυτή τη γαλήνη του απέναντι προσώπου να μεταγγίζεται στο δικό του και το στόμα του να μετασχηματίζεται σε ένα χαμόγελο… αναστέναξε με ανακούφιση
«Ναι κύριε μου…πείτε μου, σας ακούω….»
Το ξυπνητήρι συνεπές στην πρωινή του υποχρέωση χτύπησε με όλη του την δύναμη. Ήταν έξι και 30 ακριβώς!
Ήταν πολύ κουρασμένος και η ώρα είχε περάσει τις 11. Η επομένη θα ήταν πάλι μια δύσκολη μέρα με όλες τις υποθέσεις που είχαν συσσωρευτεί για διεκπεραίωση. Αποφάσισε πως ήταν ώρα να ξαπλώσει , είχε ανάγκη από λίγη ξεκούραση και ύπνο .
Έβαλε το ξυπνητήρι σε περίπτωση που τον πάρει ο ύπνος , στριφογύρισε για λίγο στο κρεβάτι του και σε ελάχιστο χρόνο είχε παραδοθεί.
Το ξυπνητήρι συνεπές στην πρωινή του υποχρέωση χτύπησε με όλη του την δύναμη στις έξι και 30 ακριβώς!
Ήταν ακόμα κουρασμένος, μισούσε τα πρωινά ξυπνήματα και ακόμα περισσότερο αυτό το αναθεματισμένο δρομολόγιο έως το γραφείο του.
Έψησε έναν καφέ στα γρήγορα, άναψε ένα απαγορευμένο τσιγάρο και ξανακοίταξε μηχανικά το ρολόι. Αχρείαστη κίνηση βέβαια αφού όλα ήταν από καιρό χρονομετρημένα, τόση ώρα για τον καφέ…τόση για το μπάνιο… το ντύσιμο .. ως και οι ρουφηξιές του καφέ μετρημένες ήταν…δεν προλάβαινε ποτέ να τον ευχαριστηθεί…επίτηδες, γιατί ήξερε πως αν του δινόταν χρόνος να πιει τον καφέ με την ησυχία του ίσως και να άλλαζε γνώμη και να μην πήγαινε στην δουλειά.. Ποτέ .. Οι κινήσεις ήταν όλες σοφά υπολογισμένες ώστε να μην δοθεί ο απαραίτητος εκείνος χρόνος για κάποιες περιττές και ίσως ριψοκίνδυνες σκέψεις ..
Έβαλε τα κλειδιά του στην τσέπη και παίρνοντας τον χαρτοφύλακα παραμάσχαλα ξεκίνησε… Η ώρα είχε πάει 7 και 10 ακριβώς!
Βγαίνοντας έξω αυτόματα έστριψε την γωνία προς το παρκαρισμένο του αυτοκίνητο αλλά κοντοστάθηκε…από μακριά είδε πως δεν ήταν εκεί που πίστευε πως το είχε αφήσει το προηγούμενο βράδυ…κάποιο λάθος έκανε.. Γύρισε το κεφάλι του δεξιά ύστερα αριστερά μήπως και θυμηθεί αλλά ούτε αυτό τον βοηθούσε…Κοίταξε το ρολόι του ..η ώρα περνούσε επικίνδυνα και αυτό θα του χαλούσε το πρόγραμμα…ίσως αν έπαιρνε ένα ταξί…έστρεψε το βλέμμα του προς την αντίθετη φορά του δρόμου αλλά τίποτα.. και εκεί σαν να ταράχτηκε.. δεν είχε κίνηση ο δρόμος.. περίεργο σκέφτηκε ..τέτοια ώρα εδώ δυσκολεύεσαι να περάσεις απέναντι…Θα πήγαινε μέχρι την στάση του λεωφορείου …δεν είχε χρόνο για χάσιμο.. αν δεν έβρισκε έως εκεί θα έπαιρνε την συγκοινωνία..
Δεν περπατούσε συχνά αλλά παρ όλα αυτά είχε την αίσθηση πως κάτι άλλαξε…ναι.. τα αυτοκίνητα ήταν λιγότερα και δεν άκουγε αυτά τα ενοχλητικά κορναρίσματα …. και τα πεζοδρόμια ήταν ελεύθερα από τα διάφορα εμπόδια που είχαν γίνει αιτία να σταματήσει τους αστικούς περιπάτους του … τον ενοχλούσε αφάνταστα να κατεβαίνει κάθε τρεις και λίγο στο δρόμο για να παρακάμψει ένα κάθετα παρκαρισμένο αυτοκίνητο ή μια διαφημιστική κολώνα ή ότι άλλο σκέφτηκε ο καθένας να ξεφορτωθεί από το σπίτι του και το παράτησε εκεί έξω .
Μέχρι την στάση δεν βρήκε ταξί και έτσι αποφάσισε να περιμένει για το λεωφορείο. Δεν είχε πολλά άτομα και αυτό τον ανακούφισε γιατί σκέφτηκε πως είχε μια ευκαιρία να πάει στη δουλειά του σαν άνθρωπος και όχι στοιβαγμένος σε κάποια γωνία .
Μια κοπέλα του χαμογέλασε και αυτός έμεινε να την κοιτάζει.. της χαμογέλασε κι αυτός… «Καλημέρα» του είπε… «Καλημέρα σας… δεν έχει βλέπω σήμερα κίνηση» … η κοπέλα ξαφνιάστηκε.. μπα δεν βλέπω καμία διαφορά του είπε.. βλέπετε το τελευταίο λεωφορείο πέρασε πριν τρία λεπτά και τώρα όπου να ναι έρχεται το επόμενο…
Η πόρτα άνοιξε και αυτός ασυναίσθητα έκανε χώρο στην κοπέλα να περάσει.. Αυτή τον ευχαρίστησε και προχώρησε μέσα.. Είχε μια ωραία ζέστη και αυτός τυχερός γιατί με ευχαρίστηση είδε πως είχε θέσεις να διαλέξει.. βρήκε μια ωραία γωνιά δίπλα σε ένα παράθυρο… Το λεωφορείο ξεκίνησε μαλακά για το δρομολόγιό του και αυτός αναρωτιόταν γιατί τόσο καιρό δεν χρησιμοποιούσε την αστική συγκοινωνία αντί να βολοδέρνει μέσα στο αυτοκίνητο και την ένταση της οδήγησης.. Κοίταξε τα πρόσωπα των συνεπιβατών του και παραξενεύτηκε … καιρό είχε να παρατηρήσει έτσι τους ανθρώπους γύρω του.. του φάνηκαν αλλόκοτα ήρεμοι.. Αυτό του έφερε πάλι στο νου την υποψία πως κάτι συνέβη… δεν μπορούσε να το εξηγήσει..
Η πόρτα του λεωφορείου άνοιξε και μια νεαρή μητέρα προσπαθούσε να ανεβάσει ένα καροτσάκι… την κοίταξε που παιδευόταν…αυθόρμητα σηκώθηκε να την βοηθήσει.. αλλά δεν ήταν ο μόνος πρόθυμος … κάποιος άλλος τον είχε προλάβει.. κρίμα σκέφτηκε.. κι ήθελε τόσο πολύ να βοηθήσει… δεν του συνέβαινε συχνά αυτό και απογοητεύτηκε που δεν μπόρεσε να φανεί χρήσιμος έτσι χωρίς κάποιο όφελος πέραν της προσωπικής του ευχαρίστησης..
Ξανακάθισε στη θέση του αφού βεβαιώθηκε πως δεν υπήρχε κάποιος που την είχε περισσότερο ανάγκη..
Το λεωφορείο κόντευε στον δικό του προορισμό, αποφάσισε πως ήταν ώρα να ετοιμαστεί για την έξοδο.
Κατέβηκε στον καθαρό αέρα και ανέπνευσε βαθιά … μα τι του συνέβαινε? Τι ήταν αυτό που του γέμιζε τα πνευμόνια με τόση ενέργεια?
Ξεκίνησε για το γραφείο, στην σκέψη και μόνο των βλοσυρών συναδέλφων κατσούφιασε … τάχυνε το βήμα του και ξαφνικά ένιωσε μια αλλοπρόσαλλη ανάγκη να ξαναμπεί στο λεωφορείο , στο ίδιο ζεστό λεωφορείο που τον έφερε ως εκεί .. να καθίσει στην ίδια ζεστή θέση και να συνεχίσει εκεί μέσα , να μην κατέβει παρά μόνο όταν θα βαρεθεί, αν ποτέ βαριόταν..
Άνοιξε την μεγάλη πόρτα της εισόδου και βιαστικά κατευθύνθηκε προς τις σκάλες.. «Καλημέρα του φώναξε γελαστός ένας συνάδελφος ..Άντε και ανησυχήσαμε μήπως έπαθες τίποτα»…Πραγματικά δεν καταλάβαινε τίποτα…αυτός ο τύπος δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ και όταν μιλούσε ευχόσουν να ανοίξει η γη να σε καταπιεί…Κοίταξε το ρολόι του και πραγματικά είχε αργήσει δέκα ολόκληρα λεπτά…τα πρωινά ραντεβού θα περίμεναν και αυτός θα έπρεπε να κάτσει τώρα να ακούσει την επίπληξη του καθενός …Βιαστικά ανέβηκε τους δύο ορόφους για το γραφείο ενώ μια ανησυχητική σχεδόν ύποπτη ησυχία επικρατούσε στους διαδρόμους.
«Συγνώμη που άργησα αλλά….» ξεκίνησε να λέει
« Μα τι πάθατε? εσείς είστε συνήθως ακριβής.. Δεν πειράζει αγαπητέ, καταλαβαίνω, συμβαίνουν αυτά …» του είπε χαμογελώντας ο προϊστάμενος..
Κάθισε στο γραφείο, τακτοποίησε τον χαρτοφύλακα και έπιασε τα χαρτιά που είχε μπροστά του..
Γύρισε βιαστικά στον πελάτη που ήδη τον περίμενε και αντίκρισε ένα φωτεινό πρόσωπο να τον κοιτά … και εντελώς ξαφνικά ηρέμησε και όλη αυτή η αναστάτωση που τον κατείχε ένιωσε να τον εγκαταλείπει.. Αισθάνθηκε όλη αυτή τη γαλήνη του απέναντι προσώπου να μεταγγίζεται στο δικό του και το στόμα του να μετασχηματίζεται σε ένα χαμόγελο… αναστέναξε με ανακούφιση
«Ναι κύριε μου…πείτε μου, σας ακούω….»
Το ξυπνητήρι συνεπές στην πρωινή του υποχρέωση χτύπησε με όλη του την δύναμη. Ήταν έξι και 30 ακριβώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου