Θεωρήματα

Η κυρά Δέσποινα ήταν ένας υποδειγματικά φιλήσυχος άνθρωπος. Αφοσιωμένη στην οικογένεια και στα παιδιά της, ισόβια στυλοβάτης της οικογενειακής της θαλπωρής, άξια και υπομονετική σύζυγος και μητέρα.
Και αν ο νεκρός δεδικαίωται μπορούμε πλέον άφοβα να πούμε πως ούτε ποτέ της έβλαψε κανέναν μήτε ποτέ ακούστηκε κακιά κουβέντα από το στόμα της.
Η κυρά Δέσποινα έζησε 82 ολόκληρα χρόνια περιτριγυρισμένη από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της, μαγειρεύοντας, πλένοντας, σιδερώνοντας και μεγαλώνοντας τα δυο της παιδιά μέχρι που αυτά με τη σειρά τους έκαναν τη δική τους οικογένεια. Αλλά ακόμα και τότε ήταν εκεί μαζί τους για να τα σταθεί. Να μεγαλώσει τα εγγόνια, να τα διαβάσει, να τα γιατροπορέψει, να τα χαϊδέψει έως το μή περαιτέρω. Ταγμένη στο μικρόκοσμό της, η ζωή της όλη. Χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθεί στις παρωχημένες απαιτήσεις ενός υπέργηρου πλέον συζύγου, καλομαθημένου από τις χρόνιες υποχωρήσεις της , ανταποκρινόταν χωρίς καν την παραμικρή υποψία γκρίνιας.
Αλλά και τα παιδιά της, της αντιγύριζαν όλη την φροντίδα και την αγάπη τους – έτσι όπως αυτά την έμαθαν και την εννοούσαν - περιβάλλοντας τον κόσμο της με ένα θωρακισμένο περίβλημα διακριτικής προστασίας, χωρίς ποτέ να πουν κάτι που θα την στενοχωρούσε ή θα την προβλημάτιζε. Ποιός ο λόγος ή το κέρδος άλλωστε να στεναχωρήσεις κάποιον που ούτε είναι σε θέση να καταλάβει αλλά ούτε και να βοηθήσει, έλεγαν προκαταβάλοντας τυχόν αντιδράσεις της, εξηγώντας ή δικαιολογώντας ταυτόχρονα με αυτόν τον τρόπο αυτήν τους την πάγια τακτική .
Ενα πρωί Σαββάτου , το τελευταίο της ζωής της, η κυρά Δέσποινα έφυγε για την καθιερωμένη επίσκεψή της στο κομμωτήριο.
Είχε όμως μια ακόμα υποχρέωση να διεκπεραιώσει. Από νωρίς το πρωί, της μπήκε η ιδέα να φτιάξει γεμιστές πιπεριές για τον μεγάλο της εγγονό που θα ερχόταν για φαγητό εκείνο το μεσημέρι. Ηθελε να ετοιμάσει αρκετές ώστε να τις πάρει μαζί του στο γνωστό ταπεράκι. Να έχει το παιδί να τρώει.
Την στιγμή όμως που περνούσε το δρόμο για το απέναντι μανάβικο, σε μια στιγμή απροσεξίας - ίσως και αφηρημάδας - δεν είδε το μηχανάκι που ερχόταν με ταχύτητα από την αντίθετη κατεύθυνση. Κάπου στη μέση εκεί του δρόμου συναντήθηκαν. Εύθραυστη και ντελικάτη καθώς ήταν η κυρά Δέσποινα το χτύπημα στάθηκε μοιραίο. Και έμεινε μόνη, ξαπλωμένη στον δρόμο, άγνωστη ανάμεσα σε αγνώστους, λίγα μόλις μέτρα από το σπίτι της.
Αναζητήθηκε από τους οικείους της για να ανευρεθή λίγες ώρες αργότερα στο νεκροτομείο εφημερεύοντος νοσοκομείου με την ένδειξη «αγνώστων στοιχείων». Μία φωτογραφία που επιδείχτηκε στα παιδιά που την αναζητούσαν με την αγωνία να χτυπάει κόκκινο συμπλήρωσε τα ελλειπή στοιχεία .
Η κυρά Δέσποινα που ποτέ δεν πείραξε κανέναν, συγκρούστηκε ένα πρωϊνό με ό,τι επιμελώς προσπερνούσε αλλά και την προσπερνούσε ογδόντα χρόνια τώρα.