Ατομικές Αντιδράσεις

Γύριζε από την δουλειά και κλεινόταν με τις ώρες στο πίσω δωμάτιο, παρέα με τα πειράματα και τις σημειώσεις του. Ανακάτευε τα χρωματιστά υγρά που τα είχε κλεισμένα σε μικρά διαφανή, λευκά, πράσινα ή και καφετιά μπουκαλάκια, σταματώντας που και που για να ορνιθογράψει κάποιες νέες παρατηρήσεις. Όταν τελείωνε, παράχωνε τα κιτάπια σε μυστικά συρτάρια και κλείδωνε πίσω του προσεκτικά την πόρτα, μην τυχόν και του κλέψουν τις πολύτιμες συνταγές.

Έλεγε πως είχε βρει το ελιξίριο της νεότητας ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων , οπωσδήποτε σπουδαίο, αλλά σκόνταφτε ακόμα σε κάτι λεπτομέρειες για την τελειοποίησή του. Οι άλλοι άκουγαν αυτά που άφηνε να του ξεφύγουν μέσα από γριφώδη μισόλογα και κρυφογελούσαν αναμεταξύ τους . Τον είχαν πλέον για γραφικό. Κανείς τους δεν τον πίστευε αφού οι ρυτίδες που του αυλάκωναν το πρόσωπο όλο και πλήθαιναν σε έκταση όσο και σε βάθος.

Να το πάρεις του έλεγαν, να δούμε τα αποτελέσματα. Αυτός κουνούσε το κεφάλι και σταματούσε μαχαίρι την όποια συζήτηση με τον κάθε άσχετο που αμφισβητούσε τις χρόνιες μελέτες του και επιβουλεύονταν τις σοφές του αλχημείες. Τότε τους παρατούσε σύξυλους και αφού πλήρωνε το μερίδιο του στο ρεφενέ, τους γύριζε την πλάτη και έφευγε.

Σιγά-σιγά ξέκοψε και από τις λιγοστές παρέες που καταδέχονταν να συναναστραφεί , και αυτό κυρίως εις ανάμνηση παλαιότερων ένδοξων εποχών χωρίς αυτές να σημαίνουν και τίποτα.

Παράτησε και τη δουλειά που την θεωρούσε καθαρό χάσιμο χρόνου και παρέμενε , νυχθημερόν πλέον, κλειδωμένος στο δωμάτιο, σκυμμένος με τις ώρες πάνω από τα φιαλίδια, τους δοκιμαστικούς σωλήνες και τα καμινέτα, περιτριγυρισμένος από ένα απίστευτο χαρτομάνι διπλο-τριπλο διορθωμένων σημειώσεων. Τώρα πια, δούλευε πυρετωδώς. Ψευτότρωγε, ίσα για να μην πεθάνει. Εγκατέλειψε και τα ανθρώπινα ωράρια που του ήταν εντελώς αδιάφορα. Κοιμόταν και ξυπνούσε ακολουθώντας πιστά τις εμπνεύσεις του. Ένιωθε πως όπου να ‘ναι θα έφτανε στην τελική λύση και τότε…

Και σαν ήρθε η στιγμή που τα γράμματα και οι λογαριασμοί άρχισαν να μην χωράνε στο γραμματοκιβώτιο και τα διάφορα έντυπα να πληθαίνουν έξω από την πόρτα του ισόγειου διαμερίσματός του, έχοντας μετατρέψει τον αρχικό σωρό, από λοφάκι σε ολάκερο βουνό, αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να τον διακόψουν..

Όταν μετά από προσπάθεια κατάφεραν να ανοίξουν, συνεπαρμένοι όσο και μουδιασμένοι μπροστά στην ιδέα για αυτό που ίσως αντίκριζαν, δεν βρήκαν παρά ένα σπίτι παρατημένο και αυτόν φευγάτο.

Η πόρτα του δωματίου που ως συνήθως παρέμενε διπλά κλειδωμένη , έστεκε ορθάνοιχτη. Στην σβησμένη σόμπα που κάποτε ζέσταινε τον χώρο και που τώρα έχασκε το άνοιγμά της , δεν βρήκαν παρά μόνο υπολείμματα καμένου χαρτιού με στοίβα τα αποκαΐδια ενώ ένα πλήθος από πολύχρωμα μπουκαλάκια έχοντας σωθεί από το μυστηριώδες περιεχόμενό τους, στόλιζαν αναποδογυρισμένα την φθαρμένη μπανιέρα ..

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους μην καταλαβαίνοντας τι μπορεί να είχε συμβεί, πλάθοντας ο καθένας νοερά και αυθόρμητα την δική του πιθανή εκδοχή. Κάποιοι κοίταξαν αφηρημένα τους τοίχους, ή ξεφύλλιζαν μηχανικά κάποιο παραπεταμένο βιβλίο. Μας την έφερε, σκέφτηκαν .

Μόνο κάποιος ένοικος του πάνω ορόφου, μέσα στην όλη φασαρία, θυμήθηκε πως, πολύ αργά μετά τα μεσάνυχτα κάποιας νύχτας, μιάς λησμονημένης, από τα καθημερινά, ημερομηνίας –χθες , ίσως προχθές, μπορεί να ‘χει και καμιά βδομάδα- πήρε το αυτί του ένα αυτοκίνητο να σταματά μπροστά στο σπίτι και με αναμμένη τη μηχανή να περιμένει. Από την βαριά πόρτα της εισόδου που μισάνοιξε, βγήκε ένας άντρας που βιαστικά επιβιβάστηκε. Στην αρχή του φάνηκε σαν γνώριμη η περπατησιά, μόνο που αυτός έδειχνε αρκετά νεότερος.. Όχι, δεν μπορεί να ήταν αυτός.. Σίγουρα επρόκειτο για κάποιον που δεν είχε ξαναδεί αλλά που ούτε και επρόκειτο …