(Δημόσιες) Σχέσεις



Το Λενάκι ήταν η ψυχή της πολυκατοικίας.. ποιας πολυκατοικίας.. της γειτονιάς ολάκερης.. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον ήξερε όχι απλά με το μικρό του όνομα, αλλά συνάμα και όλα τα οικογενειακά του έως γενιές δεκατέσσερις..

Πήγαινες να πληρώσεις τα κοινόχρηστα ?! .. Αν ήσουν νεοφερμένος θα σου προσφερόταν αναπαυτική θέση στο σαλόνι μέχρι το Λενιώ να βρει τα απαραίτητα ρέστα μαζί με τα αποδεικτικά της πληρωμής. Θα σε ρωτούσε αν ήθελες καφέ και εσύ ξαφνιασμένος γι αυτήν την πρωτοφανή φιλοξενία θα αρνιόσουν δειλά και θα υποσχόσουν πως μια άλλη φορά που θα είχες περισσότερο χρόνο , τότε ναι, ευχαρίστως θα τον έπινες..

Αν δεν ήσουν αλλά είχες ενσωματωθεί στον σκληρό πυρήνα της γυναικοπαρέας τότε κάθε πρωί είχες μια θέση ρεζερβέ στην πρωινή καφεποσία έτσι για να ξεκινήσει όμορφα η μέρα…

Ήταν νοικοκυρά το Λενιώ …το σπίτι της άστραφτε από την πάστρα, το μπάνιο μύριζε χλωρίνη και τα καλοσιδερωμένα πετσετάκια και σεμέν στόλιζαν τα τραπεζάκια και το σκρίνιο με την διακόσμηση να αλλάζει κάθε σεζόν μαζί με τα απαραίτητα μπιμπελό..

Ο άντρας ήταν ο στύλος του σπιτιού και πάντα επί ποδός για να τον εξυπηρετήσει.. ελάχιστος φόρος τιμής στον κουβαλητή του σπιτιού .. άλλωστε ποιος ήταν ο ρόλος της?! Κυρά κι αφέντρα του σπιτιού της , χαλί να την πατήσουν οι καλεσμένοι της.

Αλλά δεν ήταν μόνο νοικοκυρά ήταν και ηθική. Κάθε καλοκαίρι έβγαζε το απαραίτητο τραπεζάκι με τις ξύλινες καρεκλίτσες και με το άγρυπνο μάτι της παρακολουθούσε την κίνηση…ούτε πουλί πετούμενο δεν της ξέφευγε… και να οι καφέδες .. και να τα παγωμένα αναψυκτικά … γιατί θεατής σκέτος χωρίς τους απαραίτητους ακροατές των αποτελεσμάτων της καθημερινής πεζοδρομοθέασης δεν λέει.. αν για κάθε καφέ που πρόσφερε πληρωνόταν, εκατομμυριούχα θα ήταν τώρα το Λενιώ.. αλλά είναι μεγάλη καρδιά και το σπίτι της πάντα ανοιχτό και δοτική έως εκεί που δεν παίρνει .. Αμέσως να τρέξει να σε εξυπηρετήσει, να καθίσει υπομονετικά και να ακούσει τον πόνο σου και τον καημό σου .. τς τς τς …Τι τραβάει ο άνθρωπος.. Ποια κακιά συμφορά έπεσε στο κεφάλι του και μετά, στην επόμενη μάζωξη να μεταφέρει αναστενάζοντας τις συμφορές του κόσμου και τι μπορεί να πάθεις από την μια στιγμή στην άλλη..

Αναστέναζε σύσσωμος ο σκληρός πυρήνας αλλά μέσα του έφτυνε τον κόρφο του μην και πάθει τα ίδια και τότε θα γινόταν σούμπιτο το επόμενο θέμα συζήτησης στο στοματάκι της Λενιώς..

Οι χωρισμοί και οι απιστίες ήταν το αγαπημένο της θέμα.. Ποια τα έχει με ποιόν, και με δυο παιδιά παράτησε τον δύστυχο τον άντρα της που τι έφταιγε ο άμοιρος? Mήπως της έλειπε και τίποτα? Αμ η άλλη, από τόσους άντρες με τον παντρεμένο πήγε και μπλέχτηκε?!…ή η χήρα που ακόμα δεν στέγνωσε το χώμα στον τάφο του άντρα της και τρέχει στα γραφεία συνοικεσίων και έχει και κόρη της παντρειάς …Mα είναι πράγματα τώρα αυτά? αναρωτιόταν κοιτάζοντας με το άγρυπνο μάτι ένα γύρω τα πρόσωπα των ακροατριών για την απαραίτητη των λόγων της δικαίωση..

Αλλά το Λενιώ ποτέ δεν λέει μεγάλα λόγια γιατί κόρες έχει – Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου - και δεν ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει και έτσι τα μπουρδούκλωνε…

Όλες την ήξεραν και έτρεμαν το στοματάκι της, αλλά ο καφές ..καφές.. κρύβε λόγια και η καλή γειτονία θέλει θυσίες…