..της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι...

Γεννήθηκα στην σαλονίκη πριν 41 χρόνια...μεγάλωσα δίπλα στην θάλασσα απέναντι απο τον Λευκό Πύργο..
θυμάμαι την μέρα που ρίξανε τσιμέντο στο πάρκο που παίζαμε παιδιά και έθαψαν το χώμα...
αν και έζησα με την μυρωδιά της θάλασσας , αυτή ήταν απαγορευτική...ποτέ δεν κολυμπήσαμε στα νερά της ...ήταν και παρέμεινε ξένη για μας...όταν είχε φουρτούνα τα νερά έβγαιναν μέχρι τον δρόμο και σχημάτιζαν λίμνες ...τότε ήταν η θάλασσα που ερχόταν σε μας...στεκόμασταν στον προβλήτα και περιμέναμε το επόμενο κύμα....ο στόχος ήταν να κινηθούμε πριν μας βρέξει....χμ ...τα παιδιά πάντα βρίσκουν τρόπους για νέο παιχνίδι...
.....βγήκαμε άπειρες εβδομαδιαίες φωτογραφίες απο τους πλανόδιους φωτογράφους με τις λευκές ποδιές...ήταν το must της εποχής...έβλεπες συχνά γραβατωμένους κυρίους να φωτογραφίζονται με την οικογένεια...φανταράκια που είχαν βγεί παρέα τα σαββατόβραδα ή κατά μόνας...φωτογραφίες που θα κατέληγαν γράμμα στην αγαπημένη ή στο συγγενή σε κάποια κωμόπολη της Γερμανίας...

Το καλοκαίρι ουρά ο κόσμος για τα καραβάκια που θα μας πήγαιναν απέναντι για μπάνιο...Περαία....Μπαξέ....ο λουκουμάς στο ταψί που τον κοιτούσαμε και παρέμεινε ανεκπλήρωτος πόθος αφού η μαμά το απαγόρευε ως σκουπίδι...κοίτα τι ωραία κεφτεδάκια που έφτιαξα. ..έχει και ντοματούλα ...τώρα ξεχάσαμε τον λουκουμά και αναπολούμε τα κεφτεδάκια της μαμάς και την ζουμερή ντομάτα....όλα πέρασαν ανεπιστρεπτί..μόνο η πίκρα της νοσταλγίας παρέμεινε πιστός φρουρός να μας θυμίζει πόσο απλά είναι όλα όταν είσαι παιδί...