ΡΩΓΜΗ

Το τηλεφώνημα ήταν από την ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, την ρωτούσαν αν είναι καλά και αν σκόπευε να μείνει παραπάνω, μια βδομάδα τώρα και κανείς δεν την είδε να βγαίνει από το δωμάτιό της.

Την ώρα που έβαζε το ακουστικό στη θέση του άκουσε την πόρτα ν ανοίγει και κατόπι πνιχτά βήματα στο χαλί του διαδρόμου..

«Γύρισες? Τελείωσες με τις δουλειές σου? ». Αυτός δεν της απάντησε παρά αμίλητος πήγε και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού.

«Μα γιατί δε μου μιλάς? Τι σου έχω κάνει και δε μου λες κουβέντα?»

Ένιωσε τα νεύρα της να φουντώνουν και γύρισε προς το μέρος του. «Σου μιλάω.. γιατί δεν απαντάς?» αλλά αυτός δεν ήταν εκεί που έπρεπε να είναι… Γύρισε το βλέμμα της στο χώρο .. που να πήγε.. πριν ένα δευτερόλεπτο ήταν εκεί…. ένιωσε μια σκληρή λάμψη να φωτίζει το σκοτεινιασμένο της μυαλό και ξέσπασε σε μια κραυγή αγωνίας…


Την βρήκαν σφηνωμένη στη γωνιά του δωματίου αφού είχε ξεσηκώσει τον κόσμο με τα ουρλιαχτά της. Αδύνατον να την πλησιάσουν.. είχε γαντζωθεί στις γωνίες λες και την είχαν κολλήσει εκεί.. Ήρθε το ασθενοφόρο και με τα πολλά την πήρε.


Ο αδελφός της πήγε για τα σχετικά , να μαζέψει πράγματα και να κλείσει λογαριασμούς. . Στην ρεσεψιόν συνάντησε τον υπεύθυνο που του έδωσε έγγραφα και ό,τι άλλο είχε κρατηθεί.

«Τι είναι αυτό?» ρώτησε. Η ταυτότητα που κρατούσε στα χέρια ήταν του συζύγου.

«Ταξίδευε με τον σύζυγό της …. έλειπε συνέχεια για δουλειές… δεν τον είδαμε ποτέ… ωστόσο εκείνη μας άφησε την ταυτότητά του»

«Μα αυτό είναι αδύνατο… Ο σύζυγός της έχει πεθάνει εδώ και ένα χρόνο..»