Έκτακτο Δελτίο Γλωσσικών Φαινομένων

Χρόνια τώρα επαγγέλλεται την σκουπιδοφορία ως ευυπόληπτος καταναλωτής, χρηστό τέκνο μιάς τιποτολογούσας κοινωνίας.

Ξαπλοδέρνει σαν άξιος βυσματοφόρος επιδιδόμενος σε τακτικές γαλακτοριξίας… η ώρα να περνά δηλαδή…  Ως δουλοπράγμων ερπετοβιοί έχοντας ως κύρια ασχολία του τον θυελλοθερισμό σταθερά ηθικολιανιζόμενος.

Ζευγαρομανής και  κουτσομούρης ταυτόχρονα.

Παρατρεχάμενος ενός λαδομήχανου συστήματος που τρέφει και τρέφεται από εκούσιους μακρύγλωσσους. Νεοβάρβαρος ιδεοιδεολόγος παρεντρυφεί σε κάθε είδους ρητοροκερχανάδες παρέα με έτερους υψηλοϊστάμενους φενακοφόρους που εν τη αγνοία τους γελοιωδώς χαμουροσέρνονται . Ωσάν  αυταπατηθείς ουρανοβλεπής διαιωνίζει την υψηλή τέχνη της χαλβαδοποίησης.

Ωφελεναρίζεται ψυχοψυχόμενος.

Όταν τον συναντήσετε, απλά  λαγοτρέξτε.. 

 

        Γλωσσάρι:

       Σκουπιδοφορώ = κατά το καρποφορώ…παράγω σκουπίδια

Τιποτολόγος = ομιλώ χωρίς σκοπό και ουσία

Αρνησιθυσία = άρνηση της θυσίας επίθετο αρνησίθυος- αρνησίθυα πράξη..

Ξαπλοδέρνω= ξεκούραση μέχρι τελικής πτώσης

Βυσματοφόρος= ο έχων βύσμα

Γαλακτορίχνω= γαλακτορρίπτης – άτομο του οποίου οι πράξεις είναι αναποτελεσματικές

Δουλοπράγμων= αυτός που πλασάρει  εαυτόν ως δούλο προς αποκόμιση οφέλους

Ερπετοβιώ = για άτομο που μεταλλάσσεται  και χρησιμοποιεί παρόμοιας φύσης μεθόδους για να επιβιώσει

Ζευγαρομανής= άνθρωπος που αδυνατεί  να είναι εκτός σχέσης κατά τα ειωθότα

Ηθικολιανίζω= ρευστοποιώ την ηθική μου

Θυελλοθεριστής= αυτός που μονίμως τα κάνει σαν τα μούτρα του

Ιδεοιδεολόγος= η ιδέα για την ιδέα.

Κουτσομούρης= ο άσχημος

Λαδομήχανος= ο έχω ανάγκη λαδώματος για να κινηθεί

Λαγοτρέχω=το βάζω στα πόδια

Μακρύγλωσσος= ο κοινώς λεγόμενος γλείφτης

Νεοβάρβαρος= ο έλληνας

Ουρανοβλεπής= αυτός που κοιτάει ψηλά

Παρεντρυφώ= ασχολούμαι με ότι να’ ναι λόγω έλλειψης ενδιαφερόντων

Ρητοροκερχανάς= η Βουλή  ή και τα διάφορα πάνελ των κατ επίφαση δημοσιογραφικών εκπομπών

Υψηλοϊστάμενος= ο σνομπ

Φενακοφόρος= ο ψεύτης

Χαλβαδοποιώ= ανατρέφω τέκνα άξια του ονόματός μου

Χαμουροσέρνομαι = αυτο-εξευτελίζομαι

Ψυχοψύχομαι= ρέπω προς την αναισθησία

Ωφελερανίζομαι= καρπώνομαι προσωπικά οφέλη .

 Προβολές Επωνύμων

Ένας πολιτισμένος Γραπτός Νόμος συνοδευόμενος απ όλα τα επιμέρους άρθρα και τις παραγράφους του βρέθηκε εντελώς τυχαία σε απέλπιδα αντιπαράθεση με ένα πρωτογενές Φυσικό Ένστικτο.

- Πτωχέ μου πρόγονε, είπε ο Γραπτός Νόμος , σας πληροφορώ πως έχετε την τιμή να ομιλείτε με την εξελιγμένη σας μορφή.. Χρειάστηκαν δεκάδες χιλιάδες χρόνια για να ολοκληρωθώ και να δημιουργήσω την πολυπληθή οικογένεια που βλέπετε να με συνοδεύει.

Το Φυσικό Ένστικτο αφού τον κοίταξε από πάνω ως κάτω , μειδίασε ένα πικρό χαμόγελο..

- Κομψευόμενε νέε μου, δεν είστε παρά ένα εφεύρημα, ένα ημιτελές κακέκτυπο ενός ευσεβούς πόθου, αυτού της δικαίωσής σας.. Να είστε σίγουρος πως η μέρα της εξέλιξής μου θα είναι και αυτή του αφανισμού σας .. 

 

Ανεμομαζώματα.. Διαβολοσκορπίσματα

 Η αέναη ανάβαση του  Σίσυφου ως αιώνιος κατάδικος στον ρόλο του πετροκουβαλητή χαρακτηρίζει την καθημερινότητά μας που μετά από ικανή πάροδο χρόνων, δεκαετιών, αιώνων θα μετατραπεί σε μάθημα Ιστορίας όπου τα μόνα πράγματα που θα αλλάζουν είναι τα ονόματα και οι ημερομηνίες.

Η περιοδική παρουσία φωτισμένων Σισύφων που στο επίγειο ανέβασμά τους διακατέχονται από την αυθόρμητη εκείνη έμπνευση της στροφής της κεφαλής και της σκέψης τους, θα απομνημονευτούν τιμής ένεκεν επιγραμματικά  σε ένα ακόμα μάθημα μιας κάποιας τάξης του του εκπαιδευτικού μας συστήματος  και αυτομάτως θα ξεχαστούν. Ωσάν άλλοι Σίσυφοι, πιστοί στην τιμωρία που μας επιβάλλει η προσωπική μας εμμονή  στην καταδίκη θα κουβαλάμε την βαριά πέτρα μιας στείρας επανάληψης έχοντας ως στόχο μια αόριστη κορυφή και όχι την αξιοποίηση της διαδρομής.

Η Ιστορία καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται υποστηριζόμενη από στρατιές ανεγκέφαλα πρόθυμων Σισύφων, πραγματώνεται ως μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Με τις παρωπίδες του σκοπού παραβλέπεται η αξία του μέσου εφησυχάζοντας πως έτσι είναι.  Ως εκ τούτου το ανεβοκατέβασμα στο ίδιο πάντα επίπεδο θα αλλάζει μόνο ως προς τις μεταβολές του καιρού ενώ βαθιά μέσα του θα παραμένει αθεράπευτα ίδιο.

Σαν την μύγα που φτεροκοπά βασανιστικά στη διαφανή ψευδαίσθηση του παραθύρου εμπρός , βλακωδώς θα αγνοεί την έξοδο της ορθάνοιχτης πόρτας ακριβώς δίπλα της...

 

ΔΕΣΜΕΥΣΟΥ ΡΕ !....ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;


Επειδή η πολυπόθητη μέρα των εκλογών θα μας τιμήσει κάποια στιγμή με την αστεία παρουσία της , η μέρα που όλοι περιμένουμε ώστε να δείξουμε πόσο πολιτικά όντα είμαστε εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες μέρες που αποδεικνύουμε περίτρανα το πόσο πολιτικά ζώα είμαστε, αυτή , βρε !, που θα αλλάξει επιτέλους τα πολιτικά πράγματα της καθημερινότητάς μας ,αποφάσισα πως ήγικεν η ώρα να καταθέσω την βαρυσήμαντη άποψή μου σκεπτόμενη εντελώς εγωιστικά ώστε να μην κατηγορηθώ αργότερα ως μιμούμενη την τακτική της πάπιας…

Και για να μην παρερμηνευτούν αυτά που γράφω, όντας σε κατάσταση παροξυσμού, να δηλώσω εκ των προτέρων πως θεωρητικά , θεωρητικά υμίν λέγω αμήν, δεν είμαι εναντίον των εκλογών…εκεί που είμαι ενάντια είναι στην αναποτελεσματικότητα που τις χαρακτηρίζει αφού οι άμεσα εμπλεκόμενοι επιμένουν να εθελοτυφλούν θεωρώντας αυτές ως πανάκεια και μέγιστο δείγμα ενός άκρως και κατ όνομα δημοκρατικού πολιτεύματος ενώ επί της ουσίας δυναμιτίζουν ασύστολα και άνευ τσίπας τον θεσμό με τις καθημερινές τους φασιστικές πράξεις..

Δεν είναι που φοβάμαι τους πολιτικούς.. αυτούς τους ξέρω…. δεν είναι παρά μια ισχνή μειοψηφία μπροστά στην αγέλη των εκατομμυρίων που αναμένουν ακόμα τον Μεσσία – καθότι χριστιανικώς γαλουχημένοι και εντός της ευρύτερης φιλοσοφίας τους- τον οποίον αν ποτέ εμφανιστεί θα κατασπαράξουν λυσσαλέα γιατί θα έχει το “θράσος” να τους επιδείξει τον φαρισαϊσμό τους.

Αντιθέτως σουρεαλιστικά σκεπτόμενη και μοναχικά αυνανιζόμενη θα ήθελα να προχωρήσω σε μια καινοτομία και να ψηφίσω ..πολίτες…Γίνεται?

Πολίτες που θα βγουν ευθαρσώς και θα δεσμευτούν πως την επόμενη καθημερινή τους κίνηση θα την σκεφτούν πολύ σοβαρά πριν την κάνουν πράξη…σκεπτόμενοι όχι τον εαυτούλη τους και την μεσοπρόθεσμη καλοπέρασή τους αλλά τον διπλανό τους που ίσως και να θίγεται άμεσα…

Επιμένω ξεροκέφαλα, ανεύθυνα και αδικαιολόγητα σε μια αλλαγή εκ των έσω…γιατί αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου πρέπει πρώτα να τον αλλάξεις μέσα σου ..

Μπορείς?

Αναισθητικό πολλαπλών χρήσεων

Οι εφευρέσεις γεννήθηκαν για να κάνουν την ζωή μας ευκολότερη...Αυτό υπόσχονται τουλάχιστον οι διαφημίσεις όπου όλοι είναι χαρούμενοι και ευτυχείς για το νεο-ευρεθέν απορρυπαντικό που το μόνο που καταφέρνει είναι να έχει ελεγχόμενο αφρό και καμία καθαριστική δράση….Oι δύσκολοι λεκέδες της καθημερινότητάς μας θα συνεχίζουν να αφήνουν τα ίχνη τους στα Calvin Klein πουκαμισά μας και το εκατό ετών απόσταγμα που κλείνει μέσα του το Cabernet sauvignon που ωρίμασε σε δρύϊνα βαρέλια δεν αρκεί για να κάνει μια βραδιά ατμοσφαιρική….


Σύντομα θα είμαστε οι πρωταγωνιστές της μίας μέρας κατά την διορατική ρήση του ιδιοφϋούς Γουώρχολ που η κύρια αιτία της ιδιοφυΐας του έγκειται στο γεγονός ότι πλούτισε ελαφρύνοντας τις τσέπες καινοφανών, αμφιβόλου αξίας αμαθών καλλιτεχνών και υπόπτως πλουτισθέντων του εγχώριου και διεθνούς …περιθωρίου.


Ο ρόλος του “κυρίαρχου λαού” δικαίως μας ανήκει έστω και για 15 λεπτά ..Τόσα χρειάζεται κάποιος γιά να περιμένει στην ουρά .. να δώσει τα σχετικά πιστοποιητικά που αποδεικνύουν το γεγονός της γελοίας ύπαρξης του , να αρπάξει κάτι παλιόχαρτα που θα του χώσουν στο χέρι, να κρύψει την ντροπή του πίσω από μια χειρίστης ποιότητας κουρτίνα που θυμίζει παραβάν λαϊκού νοσοκομείου όπισθεν του οποίου κρύβεται ο επιθανάτιος ρόγχος αναξιοπαθούντα γέροντα,  να αυξήσει κατά μερικά γραμμάρια τα καθημερινά σκουπίδια που η μάνα γη με την σειρά της θα επωμισθεί να χωνέψει  και να αποχωρίσει με αίσθημα αυτοϊκανοποίησης μετά από τον προσωπικό του διασυρμό αφού πρώτα διακηρύξει παρουσία μαρτύρων την τυφλή πίστη στην αυταπάτη του ότι τοιουτοτρόπως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο γύρω του…


Τα κάλπικα διαφανή κουτιά ομολογούν αυτό που είναι… Κάλπικα και διαφανή…
Η τυπική εκχώρηση της ελευθερίας μας επαναλαμβάνεται επισήμως κάθε 4 χρόνια έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, ανεπισήμως δε μέσω καθημερινών σιωπηρών συμβιβασμών γιατί η επανάληψη είναι «μήτηρ πάσης μαθήσεως»….


Το λευκό χαρτάκι των 5 γραμμαρίων θα πάρει τον δρόμο της καταμέτρησης  επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά ότι οι δημοσκοπήσεις - τα γνωστά exit poll - είναι άκρως φερέγγυα και καλύτερα θα ήταν αντί να τραβιόμαστε στα σχολεία πολλαπλών χρήσεων-πλην του λόγου για τον οποίο θεμελιώθηκαν- να χουζουρέψουμε στο σπίτι και απλά να μας ανακοινωθούν μέσω του καθημερινού μας ηρεμιστικού που κοσμεί το μικροαστικής αισθητικής αγορασθέν σαλονάκι μας για το οποίο είμαστε τόσο υπερήφανοι..


Οι επαγγελματίες απομυζητές και πραματευτές ευημερούντων κοινωνιών στη σφαίρα του φανταστικού θα επιβεβαιώσουν ακόμα μια φορά ότι σωστά πράττουν τα όσα πράττουν και θα ευχαριστήσουν το φιλοθεάμον κοινό που τους ανταμείβει με την προτίμησή του στο προϊόν που εμπορεύονται, υποβοηθούμενοι από σωρεία image makers, στυλίστες , καφετζούδες και λοιπούς μελλοντολόγους …. Αμφότεροι δε θα κουνούν το άδειο κεφάλι τους για διαφορετικούς λόγους ο καθένας… ελλείψει τόλμης να αναμετρηθούν με τον τοίχο δίπλα τους.


Την επομένη ο "κυρίαρχος λαός" θα ξυπνήσει από το όνειρο και θα ανακαλύψει ότι δεν έζησε παρά έναν εφιάλτη  που δυστυχώς θα παραμείνει τέτοιος ..
Στην συνέχεια θα γίνουμε μάρτυρες μίας ομαδικής παράκρουσης,  μιάς συλλογικής αμνησίας όπου κανείς δεν θα θυμάται ότι εξέλεξε εν πλήρη συνειδήσει (!) τον «σφετεριστή» των εκλογών και όλοι θα αναρωτιούνται πως συνέβη και προέκυψε τοιούτο αποτέλεσμα…. Ίσως γιατί  το βασικό συστατικό της μνήμης - αυτό της συνείδησης - ξεχάστηκε σκοπίμως σε κάποιο συρτάρι όπου καταχωνιάστηκε και στην συνέχεια θάφτηκε μαζί με σωρεία άλλων επιλήψιμων ανθρώπινων αδυναμιών…..

  Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε πριν ακριβώς 4 χρόνια - τότε που λόγω αντικατοπτρισμού  οι αγελάδες μας παρουσιάζονταν παχιές  - γι αυτό κάποια σημεία ίσως  ξενίζουν. Παρ'όλα αυτά το πνεύμα του κειμένου παραμένει δραματικά αναλλοίωτο.



R.I.P ( ενθάδε κείται ) 
 

Περιπλανώμενα φερέφωνα , οσφυοκάμπτες ταλαίπωροι που έγιναν χαλάκι για να σκουπίσει επάνω του τα πόδια της η καθημερινότητα ...διαβάζουμε τα κυριακάτικα πρωινά αεροστεγώς συσκευασμένες εφημερίδες διαπλεκομένων εκδοτών που ξεδιάντροπα στηλιτεύουν αυτό που αναπαράγουν και ιλουστρασιόν περιοδικά Life Style για να εμπεδώσουμε το πόσο out είμαστε απολαμβάνοντας τον ντεκαφεϊνέ που συλλέχτηκε από τριτοκοσμικούς τους οποίους πολύ λυπόμαστε για την μίζερη ζωή τους αφού ο ιμιτασιόν βενετσιάνικος καθρέφτης που αγοράσαμε αξίζει μόνο ως φθηνή εικαστική παρέμβαση και δεν έχει καμία πρακτική αξία.
Στον επόμενο τηλε-μαραθώνιο ευσπλαχνίας θα είμαστε από τους πρώτους που θα εξαγοράσουν με κολλαριστά χαρτονομίσματα την φρεναπάτη της αθωότητάς τους.


Ασκούμαστε στην καθημερινή μας αποχαύνωση επιδιδόμενοι σε μακρόσυρτα ψυχαναλγητικά shopping therapies αυξάνοντας το χρεωστικό μας υπόλοιπο σε νόμιμους τοκογλύφους που επάξια στηρίζουν την διασωληνωμένη Εθνική μας Ανεπάρκεια- όπου σε κάθε εκπνοή του πούρου τους - κατά προτίμηση habaneras- εξαερώνεται η ματαιοδοξία και το βαθύτατα εδραιωμένο -εντός εκτός και επί τα αυτά – διαπίστευμά μας.


Τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων θα παραμείνουν θαμμένα μαζί με την παιδική μας ανάμνηση ενταφιασμένα για πάντα μέσα σε φθαρμένα λευκώματα που ποτέ δεν θα ανοίξουμε ….Ο μικρός με το ξύλινο σπαθί και το αυτοσχέδιο άλογο που οργάνωνε μυστικά σχέδια κατάκτησης απόρθητων κάστρων κατέθεσε τα όπλα και τράπηκε σε φυγή με το πέρασμα του στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο των .. οικτρά γελασμένων ενηλίκων…Ο Οδυσσέας άραξε στην πρώτη κοσμική παραλία που βρήκε και φόρεσε βερμούδα …Που να βολοδέρνεις τώρα στις θάλασσες της αναζήτησης ….!! Ο Ηρακλής από τις δύο κουρτίνες προτίμησε αυτή με την πλαστική ομορφιά και το άρτι λευκανθέν χαμόγελο από δεξιοτέχνη οδοντίατρο….Ο Ιάσονας αναχώρησε σε κρουαζιέρα με υπερπολυτελές πλεούμενο και ξεχάστηκε σε ολονύχτια καζίνο κυνηγώντας το χρυσόμαλλο ..τέρας σε κάθε εκφώνηση του rien ne va plus…


Τα ίδια παραμύθια που μας σερβίρισαν θα επαναλάβουμε μηχανικά στα παιδιά-θαύματά μας ελπίζοντας πως δεν θα τα πιστέψουν….Ας μην μπερδεύουμε τους μύθους με την πραγματικότητα…θα καταργηθούν και αυτοί αφ’ης στιγμής κυκλοφορήσουν στην αγορά εξίσου δραστικά πλην επιστημονικώς καλά ελεγμένα παιδικά υπνωτικά. Προς το παρόν αρκούμαστε στην κατάκτηση ημερήσιων ρεκόρ τηλεθέασης προετοιμάζοντας αργά αλλά σταθερά τους οσφυοκάμπτες του μέλλοντός μας.


Μάταια .... Τίποτα δεν θα σταθεί ικανό να αποτελειώσει τον Μικρό Ήρωα του παιδικού αλλά και μοναδικά γνήσιου κόσμου που σταθήκαμε ποτέ πραγματικά ικανοί να ορίσουμε.…του μόνου κόσμου όπου υπήρξαμε ενθουσιώδεις χαρτογράφοι και εραστές σκαπανείς ….σαν το ζόμπι θα ορθώνεται τις ατελείωτες νύχτες της μοναξιάς μας και θα μας αναζητεί ρωτώντας μας ξανά και ξανά τους λόγους της εκδίωξής του και της άνευ όρων απώθησής του σε μέρη σκοτεινά και κρύα…..


Ένοχα θα κρύβουμε στις καθημερινές μας ασήμαντες υποχρεώσεις και απόλυτες πλάνες το βαρύτατο έγκλημα που διαπράττουμε κατ’ εξακολούθηση εις βάρος του εαυτού μας και σαν τον δολοφόνο που επιστρέφει θα εναποθέτουμε μαραμένα στεφάνια-υποσχέσεις που επιμελώς δεν θα τηρήσουμε διαμέσου παρασκηνιακών εσωτερικών διαβουλεύσεων ότι θα τον νεκραναστήσουμε κάπου…κάποτε.. σε μία άλλη ζωή….

Απόλυτη ελευθερία...Υπάρχει?

Απόλυτη ελευθερία...Yπάρχει?

Όλες οι έννοιες σε θεωρητικό επίπεδο υφίστανται στην "απόλυτη" μορφή τους.

Παρ' όλα αυτά δύναται να υπάρξει "απόλυτη" ελευθερία και σε πρακτική μορφή αλλά συνήθως λυπόμαστε αυτούς που την "στερούνται"..

Την «ελευθερία» είτε ποιοτικά την αντιμετωπίσεις είτε ποσοτικά , στην απόλυτη μορφή της είναι το ένα και το αυτό … γιατί πολύ απλά την ελευθερία ή την έχεις ή δεν την έχεις…

Το να λέμε «ελευθερία πνεύματος», «ελευθερία επιλογής» ή οτιδήποτε άλλο κατεβάσει η κούτρα μας δεν είναι παρά φαιδρά σχήματα λόγου στην προσπάθεια μας να μπούμε πιο βαθιά στην αυτο-ύπνωση περί δήθεν ελευθερίας…και εκεί είναι που – αναπόφευκτα πλέον – καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η ελευθερία στην απόλυτη μορφή της δεν αφορά παρά μια ιδέα τόσο ανεφάρμοστη όσο και επίπλαστη.

Είθισται να λέμε πως ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος…αφού δεν κουβαλά τίποτα μαζί του και δεν είναι δέσμιος είτε υλικών είτε συναισθηματικών φορτίων… το «περιττό» έπεται να το επωμισθεί ως σιδερένια μπάλα ισοβίτη το οποίο φυσικά θα διανθίσει με διάφορα κοσμητικά επίθετα τύπου ανειλημμένων υποχρεώσεων και δεν συμμαζεύεται εκχωρώντας και εκποιώντας όσο-όσο την ελευθερία του και αντικαθιστώντας αυτήν με μια διαρκή και ακατάπαυστη φοβία περί κεκτημένων..

Την στιγμή που θα αντιληφθείς και συνειδητοποιήσεις πραγματικά και βαθιά μέσα σου πως όπως ήρθες σε αυτόν τον κόσμο έτσι και θα φύγεις.. πως τίποτα και κανείς δεν σου εγγυάται πως ό,τι απέκτησες χθες θα το κατέχεις και αύριο και πως τελικά τίποτα δεν σου ανήκει είτε ζωντανό είτε υλικό, όταν καταφέρεις να αποτινάξεις την φοβία και το άγχος για όλα αυτά τότε θα μπορέσεις να βιώσεις την κατάσταση της απόλυτης ελευθερίας…γιατί η ελευθερία είναι κατάσταση και όχι ένα ιδεολόγημα αγαθού.

Το θέμα δεν είναι να αποποιηθείς τις επιθυμίες σου σε οποιοδήποτε επίπεδο αλλά να μην αφεθείς να γίνεις δέσμιος στο άρμα των επιθυμιών σου..

                                             

(σχέδιο. Roland Topor)

Διαθ-ετοιμότης

'Ητανε λάθος όλα

Η μέρα... η ώρα... η χρονιά

Είχες και κάτι αποσκευές βαριές του παρελθόντος

Που να τις κουβαλάς ... Που να τις ακουμπήσεις

Και σου 'χα πει

Σε τούτο το ταξίδι να πάρεις

Μόνο τ' απαραίτητα..

Θεωρήματα

Η κυρά Δέσποινα ήταν ένας υποδειγματικά φιλήσυχος άνθρωπος. Αφοσιωμένη στην οικογένεια και στα παιδιά της, ισόβια στυλοβάτης της οικογενειακής της θαλπωρής, άξια και υπομονετική σύζυγος και μητέρα.
Και αν ο νεκρός δεδικαίωται μπορούμε πλέον άφοβα να πούμε πως ούτε ποτέ της έβλαψε κανέναν μήτε ποτέ ακούστηκε κακιά κουβέντα από το στόμα της.
Η κυρά Δέσποινα έζησε 82 ολόκληρα χρόνια περιτριγυρισμένη από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της, μαγειρεύοντας, πλένοντας, σιδερώνοντας και μεγαλώνοντας τα δυο της παιδιά μέχρι που αυτά με τη σειρά τους έκαναν τη δική τους οικογένεια. Αλλά ακόμα και τότε ήταν εκεί μαζί τους για να τα σταθεί. Να μεγαλώσει τα εγγόνια, να τα διαβάσει, να τα γιατροπορέψει, να τα χαϊδέψει έως το μή περαιτέρω. Ταγμένη στο μικρόκοσμό της, η ζωή της όλη. Χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθεί στις παρωχημένες απαιτήσεις ενός υπέργηρου πλέον συζύγου, καλομαθημένου από τις χρόνιες υποχωρήσεις της , ανταποκρινόταν χωρίς καν την παραμικρή υποψία γκρίνιας.
Αλλά και τα παιδιά της, της αντιγύριζαν όλη την φροντίδα και την αγάπη τους – έτσι όπως αυτά την έμαθαν και την εννοούσαν - περιβάλλοντας τον κόσμο της με ένα θωρακισμένο περίβλημα διακριτικής προστασίας, χωρίς ποτέ να πουν κάτι που θα την στενοχωρούσε ή θα την προβλημάτιζε. Ποιός ο λόγος ή το κέρδος άλλωστε να στεναχωρήσεις κάποιον που ούτε είναι σε θέση να καταλάβει αλλά ούτε και να βοηθήσει, έλεγαν προκαταβάλοντας τυχόν αντιδράσεις της, εξηγώντας ή δικαιολογώντας ταυτόχρονα με αυτόν τον τρόπο αυτήν τους την πάγια τακτική .
Ενα πρωί Σαββάτου , το τελευταίο της ζωής της, η κυρά Δέσποινα έφυγε για την καθιερωμένη επίσκεψή της στο κομμωτήριο.
Είχε όμως μια ακόμα υποχρέωση να διεκπεραιώσει. Από νωρίς το πρωί, της μπήκε η ιδέα να φτιάξει γεμιστές πιπεριές για τον μεγάλο της εγγονό που θα ερχόταν για φαγητό εκείνο το μεσημέρι. Ηθελε να ετοιμάσει αρκετές ώστε να τις πάρει μαζί του στο γνωστό ταπεράκι. Να έχει το παιδί να τρώει.
Την στιγμή όμως που περνούσε το δρόμο για το απέναντι μανάβικο, σε μια στιγμή απροσεξίας - ίσως και αφηρημάδας - δεν είδε το μηχανάκι που ερχόταν με ταχύτητα από την αντίθετη κατεύθυνση. Κάπου στη μέση εκεί του δρόμου συναντήθηκαν. Εύθραυστη και ντελικάτη καθώς ήταν η κυρά Δέσποινα το χτύπημα στάθηκε μοιραίο. Και έμεινε μόνη, ξαπλωμένη στον δρόμο, άγνωστη ανάμεσα σε αγνώστους, λίγα μόλις μέτρα από το σπίτι της.
Αναζητήθηκε από τους οικείους της για να ανευρεθή λίγες ώρες αργότερα στο νεκροτομείο εφημερεύοντος νοσοκομείου με την ένδειξη «αγνώστων στοιχείων». Μία φωτογραφία που επιδείχτηκε στα παιδιά που την αναζητούσαν με την αγωνία να χτυπάει κόκκινο συμπλήρωσε τα ελλειπή στοιχεία .
Η κυρά Δέσποινα που ποτέ δεν πείραξε κανέναν, συγκρούστηκε ένα πρωϊνό με ό,τι επιμελώς προσπερνούσε αλλά και την προσπερνούσε ογδόντα χρόνια τώρα.

Οδηγίες προς Αμετανόητους

Οδηγίες προς Aμετανόητους

Σε τόπο χλοερό, ευάερο κ ευήλιο
Εκεί, πήγαινε να το θάψεις.
Αλλά προσεκτικά,
Να μην αφήσεις τίποτα απ αυτό να προεξέχει
και μη βιαστείς ,
Mα δες,
πριν την ταφή
αν ανασαίνει.
Διπλά να είσαι σίγουρος
πως είναι πεθαμένο.
Γιατί αν έστω μέσα του,
λίγη ζωή κρατάει
αυτό θα βρει τη δύναμη
Θα ‘ρθει να σε γυρέψει.
Και τότε,
αλίμονό σου κακομοίρη.
Κι ούτε μνημόσυνα και χρόνους και σαράντα,
μήτε καφέδες.
Σταυρός κανένας.
Ξέχνα το μέρος της ταφής και
άφησε το χρόνο,
λουλούδια να φυτρώσει.
Να ‘ρχονται οι περιπατητές να λένε ..
- Είναι ωραία εδώ ,
Ας στρώσουμε να φάμε …

Α- στερητικόν

Α-στερητικόν


Λαίμαργη που είναι η Απουσία.
Χρονοβόρα.
Τόσες παρθένες λέξεις,
θυσία στο βωμό της στέρησής της.

Συντελεστής Αποδόμησης


Ομολογουμένως υπήρξαμε.
'Οσα αδιάσειστα πειστήρια κι αν αφανίσουμε.
Τα εισιτήρια , τα δρομολόγια,
τους πληρωμένους λογαριασμούς των τηλεφωνικών μας συνδιαλέξεων...λέξεων....
Τα ίχνη στα καθίσματα, τις στάχτες στα τασάκια που τις πήρε ο άνεμος,
τα αποτσίγαρα που πετάξαμε στα σκουπίδια
και πέρασε το απορριμματοφόρο και τα μάζεψε.
Τα πιάτα που έπλυνε ο λαντζιέρης στην ταβέρνα
και τα απομεινάρια που έγλειψε το γατομάνι στην πίσω μάντρα.
Την σκόνη απ' τα λάστιχα του αυτοκινήτου την ώρα που ξεκινούσε,
τα μάτια που μας είδαν και έπειτα γύρισαν το βλέμμα και που δεν τα προσέξαμε.
Ο σκύλος που σήκωσε το κεφάλι και μας γάβγισε κι ύστερα σώπασε στη γωνία του.
Όλα κρατήσανε λίγο απ το πέρασμά μας και χωρίς να νιώθουν
την βαρύτητα των τετελεσμένων, συνέχισαν..
Τα εισιτήρια θα ξαναβγούν, θα ανακοινωθούν νέα δρομολόγια,
θα έρθουν πάλι λογαριασμοί να λογαριάσουμε και συνδιαλέξεις λέξεων…έξεων..
Τα καθίσματα θα νιώσουν νέα βάρη, τα τασάκια θα γεμίσουν πάλι με στάχτες
που θα τις πάρει ξανά ο άνεμος
και το απορριμματοφόρο θα συνεχίσει να μαζεύει τα σκουπίδια μας…τα ίδια μας..

Ατομικές Αντιδράσεις

Γύριζε από την δουλειά και κλεινόταν με τις ώρες στο πίσω δωμάτιο, παρέα με τα πειράματα και τις σημειώσεις του. Ανακάτευε τα χρωματιστά υγρά που τα είχε κλεισμένα σε μικρά διαφανή, λευκά, πράσινα ή και καφετιά μπουκαλάκια, σταματώντας που και που για να ορνιθογράψει κάποιες νέες παρατηρήσεις. Όταν τελείωνε, παράχωνε τα κιτάπια σε μυστικά συρτάρια και κλείδωνε πίσω του προσεκτικά την πόρτα, μην τυχόν και του κλέψουν τις πολύτιμες συνταγές.

Έλεγε πως είχε βρει το ελιξίριο της νεότητας ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων , οπωσδήποτε σπουδαίο, αλλά σκόνταφτε ακόμα σε κάτι λεπτομέρειες για την τελειοποίησή του. Οι άλλοι άκουγαν αυτά που άφηνε να του ξεφύγουν μέσα από γριφώδη μισόλογα και κρυφογελούσαν αναμεταξύ τους . Τον είχαν πλέον για γραφικό. Κανείς τους δεν τον πίστευε αφού οι ρυτίδες που του αυλάκωναν το πρόσωπο όλο και πλήθαιναν σε έκταση όσο και σε βάθος.

Να το πάρεις του έλεγαν, να δούμε τα αποτελέσματα. Αυτός κουνούσε το κεφάλι και σταματούσε μαχαίρι την όποια συζήτηση με τον κάθε άσχετο που αμφισβητούσε τις χρόνιες μελέτες του και επιβουλεύονταν τις σοφές του αλχημείες. Τότε τους παρατούσε σύξυλους και αφού πλήρωνε το μερίδιο του στο ρεφενέ, τους γύριζε την πλάτη και έφευγε.

Σιγά-σιγά ξέκοψε και από τις λιγοστές παρέες που καταδέχονταν να συναναστραφεί , και αυτό κυρίως εις ανάμνηση παλαιότερων ένδοξων εποχών χωρίς αυτές να σημαίνουν και τίποτα.

Παράτησε και τη δουλειά που την θεωρούσε καθαρό χάσιμο χρόνου και παρέμενε , νυχθημερόν πλέον, κλειδωμένος στο δωμάτιο, σκυμμένος με τις ώρες πάνω από τα φιαλίδια, τους δοκιμαστικούς σωλήνες και τα καμινέτα, περιτριγυρισμένος από ένα απίστευτο χαρτομάνι διπλο-τριπλο διορθωμένων σημειώσεων. Τώρα πια, δούλευε πυρετωδώς. Ψευτότρωγε, ίσα για να μην πεθάνει. Εγκατέλειψε και τα ανθρώπινα ωράρια που του ήταν εντελώς αδιάφορα. Κοιμόταν και ξυπνούσε ακολουθώντας πιστά τις εμπνεύσεις του. Ένιωθε πως όπου να ‘ναι θα έφτανε στην τελική λύση και τότε…

Και σαν ήρθε η στιγμή που τα γράμματα και οι λογαριασμοί άρχισαν να μην χωράνε στο γραμματοκιβώτιο και τα διάφορα έντυπα να πληθαίνουν έξω από την πόρτα του ισόγειου διαμερίσματός του, έχοντας μετατρέψει τον αρχικό σωρό, από λοφάκι σε ολάκερο βουνό, αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να τον διακόψουν..

Όταν μετά από προσπάθεια κατάφεραν να ανοίξουν, συνεπαρμένοι όσο και μουδιασμένοι μπροστά στην ιδέα για αυτό που ίσως αντίκριζαν, δεν βρήκαν παρά ένα σπίτι παρατημένο και αυτόν φευγάτο.

Η πόρτα του δωματίου που ως συνήθως παρέμενε διπλά κλειδωμένη , έστεκε ορθάνοιχτη. Στην σβησμένη σόμπα που κάποτε ζέσταινε τον χώρο και που τώρα έχασκε το άνοιγμά της , δεν βρήκαν παρά μόνο υπολείμματα καμένου χαρτιού με στοίβα τα αποκαΐδια ενώ ένα πλήθος από πολύχρωμα μπουκαλάκια έχοντας σωθεί από το μυστηριώδες περιεχόμενό τους, στόλιζαν αναποδογυρισμένα την φθαρμένη μπανιέρα ..

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους μην καταλαβαίνοντας τι μπορεί να είχε συμβεί, πλάθοντας ο καθένας νοερά και αυθόρμητα την δική του πιθανή εκδοχή. Κάποιοι κοίταξαν αφηρημένα τους τοίχους, ή ξεφύλλιζαν μηχανικά κάποιο παραπεταμένο βιβλίο. Μας την έφερε, σκέφτηκαν .

Μόνο κάποιος ένοικος του πάνω ορόφου, μέσα στην όλη φασαρία, θυμήθηκε πως, πολύ αργά μετά τα μεσάνυχτα κάποιας νύχτας, μιάς λησμονημένης, από τα καθημερινά, ημερομηνίας –χθες , ίσως προχθές, μπορεί να ‘χει και καμιά βδομάδα- πήρε το αυτί του ένα αυτοκίνητο να σταματά μπροστά στο σπίτι και με αναμμένη τη μηχανή να περιμένει. Από την βαριά πόρτα της εισόδου που μισάνοιξε, βγήκε ένας άντρας που βιαστικά επιβιβάστηκε. Στην αρχή του φάνηκε σαν γνώριμη η περπατησιά, μόνο που αυτός έδειχνε αρκετά νεότερος.. Όχι, δεν μπορεί να ήταν αυτός.. Σίγουρα επρόκειτο για κάποιον που δεν είχε ξαναδεί αλλά που ούτε και επρόκειτο …

Εφαρμογές

Διάβασες τους μεγάλους φιλοσόφους.
Πιστά τους αποστήθισες.
Φτάνει !
Τέλος με τα πειράματα
σε αποστειρωμένα εργαστήρια
μ’ άσπρες ποδιές και γαντοφορεμένα χέρια
υπό συνθήκες ελεγχόμενες.
Να κλείσουν τα βιβλία!
Στην άκρη οι σημειώσεις!
Και αν ξενύχτησες συντάσσοντας
τίποτα ύποπτα σκονάκια ..Αδίκως!
Σου το λέω.. Δεν περνάνε.
Ώρα για πρακτική εξάσκηση
Εδώ θα φτύσεις αίμα
Θελήματα θα κάνεις
θα τρέχεις πάνω κάτω.
Οκτάωρα, Αργίες και άδειες, όλα να τα ξεχάσεις.
Σήκωσε τα μανίκια κι ετοιμάσου
τον κώλο σου να στρώσεις.
Την έβαψες, δικέ μου!
Δεν τόξερες, μα τώρα θα το μάθεις..
Θέλει πολλή δουλειά
τη μοίρα σου ν’ αλλάξεις.
Να βρεις το μέρος που πονά
Όχι να το γιατρέψεις,
Ούτε να το χαϊδέψεις,
Αυτά είναι γιατροσόφια.
Αυτό που ακίνητο κοιμάται βολεμένο
Δείχνει υγιές… Μη σε γελά
Τρέφει τις αυταπάτες
Μοιάζει σημαντικό … Δεν είναι
Πάρε την τσάπα κι άρχισε
Έχεις βαθιά να σκάψεις
Κόκαλο να χτυπήσεις
Αν είσαι τυχερός…
γιατί αλλιώς..
απλά μόνο θα σκάβεις..


(Paul Celan) “Ήταν χώμα μέσα τους, και αυτοί έσκαβαν ..”

On time


Δεν με περίμενες κι όμως ήρθα
Να σου τσακίσω τις ελπίδες
και να σε σπρώξω στον πάτο
που δεν λες να πιάσεις.
Γιατί αργείς γαντζωμένος ?
Δεν βλέπεις πως η σωτηρία σου είναι εκεί κάτω?
Εκεί το έδαφος είναι στέρεο.